Het kernprobleem bij de vertaling was en is het probleem van de “dubbele binding “van de vertaler. De doeltekst moet gelijktijdig een herkenbare koppeling naar de tekst van de uitgangstaal hebben en voldoen aan de eisen van de lezer van de doeltaal. In deze dubbele binding ligt de oorsprong van de begrippen van de voorwaarts of achterwaarts ( uitgangs - resp. doeltaal en cultureel ) georiënteerde vertaling. Of de lezer moet van de vertaling de karakteristieke eigenschappen van de uitgangscultuur en –taal worden bijgebracht, of hij moet met een in de doelcultuur en –taal onopvallende resp. met een tekst worden verzorgd, die goed aan zijn doel beantwoord. In de literaire vertaling kan bijvoorbeeld een grammaticale structuur van de uitgangstaal als zeer karakteristiek voor de stijl van de uitgangstekst aan het licht komen; door een letterlijke vertaling zou in de doeltekst echter een, opvallend van het normale spraakgebruik, afwijkende stijl ontstaan die de lezer irriteert.
2.2 Subjectiviteit :
Bij het vertalen zijn constant subjectieve factoren aanwezig:
• Bij de beslissing van de vertaler tussen varianten van de doeltekst.
• Door het gebonden zijn van de vertaler aan culturele en sociale achtergronden.
• Door receptie en interpretatie van de uitgangstekst ( vgl.hermeneutiek )( leer der exegese )
• Door verschillende methodisch-technische beslissingen voor het analyse- en beoordelingsproces.
• Door de mening van de vertaler ( over functie, doel, en strategie van de vertaling ).
De vertaling is van oudsher een thema van de hermeneutiek,taalfilosofie en van de kennistheorie.De hermeneutiek thematiseert het fenomeen der vertaling als ervaring van distantie en andersoortigheid ( alteriteit ).Ook de voor de hermeunetiek( leer der exegese ) zo belangrijke omgang met overlevering en traditie sluit vaak de noodzaak van de vertaling in. Daarbij hebben verschillende filosofen erop attent gemaakt, dat de vertaler steeds in zijn eigen horizon staat, waarin hij het product van zijn vertaalinspanningen moet rangschikken. Een louter vertalen van de tekstinhoud van de bron- naar de doeltaal is daarom niet mogelijk. De vertaler moet beslissen of hij de vreemdsoortige tekst aan de eigen taal aanpast en de vreemdsoortigheid zo weet te camoufleren of dat hij deze vreemdsoortigheid juist met de middelen van de eigen taal wil reproduceren. Beide manieren zijn legitiem, een beslissing welke versie “dichter “bij het origineel is, is niet alleen door een verwijzing naar de basis van de tekst te nemen.
