Vertalingen en andere bewerkingen van een werk, die persoonlijke geestelijke producten van de bewerker zijn, worden ongeacht het auteursrecht op het bewerkte werk als zelfstandige werken beschermd.

Zoals op alle andere productieprocessen en diensten kunnen ook op vertaalprocessen normen worden toegepast,die voor de bewaking van een vastgelegd kwaliteitsniveau moeten dienen. Het meest bekende voorbeeld hiervan zijn de kwaliteitsmanagementsnormen van de ISO 9000 normserie. Deze normserie definieert algemeen inzetbare elementen voor te volgen kwaliteitsbewakingsniveaus. Sinds enige tijd bestaan er echter ook specifieke normen voor de vertaalbranche.

Zoals gebruikelijk verwijst de DIN 2345 allereerst naar andere toepasbare normen ( zoals de DIN 1422-1 voor de vormgeving van manuscripten en typoscripten of normen voor de transcriptie van vreemde alfabetten ) en definieert de gebruikte terminologie , waarmee in de omgangstaal diffuus gebruikte of de opdrachtgevers van vertalingen met bepaald gebruikelijke begrippen zoals “vertaalcompetentie”of “paralleltekst”begrijpelijk worden gemaakt. Er volgen hoofdstukken over de organisatie van het verloop van een vertaalproject, over de uitgangstekst, over de vormgeving van de doeltekst, over de controle van de vertaling en tenslotte over de conformiteitsverklaring of de registratie.

Bij het verschijnen in 1998 bood de DIN 2345 geen principiële vernieuwingen voor professionele vertalers en vertaaldiensten. De betekenis ervan lag veelmeer bij de criteria voor de keuze van gekwalificeerde vertalers, eisen aan de samenwerking van opdrachtgevers, vertaaldiensten en vertalers, aspecten van behoefte aan informatie voor de vertalers ( paragraaf “ondersteuning door de opdrachtgever “) en ook suggesties voor de projectbegeleidende documentatie in een referentiedocument aan te bieden, waar nu alle deelnemers voor een wederzijdse bescherming naar konden verwijzen.[ 3 ] . In december 2006 werd de DIN 2345 zonder vervangen te worden ingetrokken.

Op 1 augustus 2006 werd de EN 15038 “vertaaldiensten “ van kracht ( is er ook als DIN-norm DIN EN 15038 ), waarmee een registratie of certificering volgen DIN 2345 niet meer mogelijk is. ( opdrachtgever en vertaler kunnen echter als vrije contractpartners verder ook naar deze tekst verwijzen). In tegenstelling tot DIN 2345 concentreert de nieuwe norm zich sterker op het projectmanagement in het vertaalproces en minder op de vertaling ( kernproces ) zelf. Daardoor en ook door een groter aandeel aan “moet “- bepalingen is de norm voor enkel vertalers moeilijker te handhaven dan voor vertaalbureaus. Met het vastleggen van de DIN 2345 bv. plicht tot medewerking van de klant en tot een geoorloofd gebruik van de vertaler valt de EN 15038 ten dele terug [4].

Overeenkomstig EN 15038 strekken zich de eisen aan de vertaaldienstverlener tot de volgende gebieden uit:

   • het doel en werkgebied van de vertaling

   • de documentatie

   • de personele- en technische bronnen

   • het kwaliteit- en projectmanagement

   • de contractuele kadervoorwaarden

   • de arbeidsprocessen

   • event. aangeboden extra diensten

Vertaaldienstverleners kunnen zich dmv. een conformiteitsverklaring daartoe verplichten, zich aan de nieuwe norm te houden. Vooral het gebruik van de internationaal erkende DIN EN verbandaanduiding moet het de opdrachtgevers mogelijk maken om zich in Europa te oriënteren bij het zoeken naar gekwalificeerde vertalers. Hier ligt ook een belangrijk voordeel van de nieuwe norm. Ze bestaat in 29 landen en kan daardoor de internationale samenwerking vergemakkelijken.